Haaska

Raunioita tuhotun kaupungin vierestä katsellen
Vai yläpuolella auringon eksyneenä taivasta halkoen?
Koska kuoli tuo kurja olento, tiedä en

Kynnet selässään hetken levähtää
Kasvot hiekassa hetki katoaa

Liian kauas katseensa hamuaa
Kun eivät kotkatkaan pilvissä lennä
On rauta voimaton aikaa vastaan
Kaikki aseensa joutuvat laskemaan
Ja kaiken turhuuden unohtaen
Suohon päätyy vielä tämäkin

Vain tuhkaa poltetun kaupungin unet valloittajien
Yläpuolella auringon tyhjyys olkoon maa täältä karkoitettujen

Kynnet selässään hetken levähtää
Kasvot hiekassa hetki katoaa

Hitain askelin liian kaukaa
Moni itselleen aarteita saalistaa
On rauta voimaton aikaa vastaan
Kaikki lihassaan joutuvat kitumaan

Turha on väsyneen odottaa
Kuka valmis on matkastaan luopumaan
Tällä tiellä ei kukaan kulje meitä vastaan

Lopulta aika palkitsee
Minkä ajassa ihminen kärsii
Kuolema kalventaa kaikkien kasvot
Jättää ruumiit kynsiin korppien
Miekasta nielet veren jonka lasket
Suohon päädyt vielä sinäkin

Puiden oksilla, vuorten rinteillä
Istuvat vaiti nuo hahmot
Vain odottaen että polvillesi putoat
Ja kasvosi hiekkaan painat
Et enää liiku, silloin tiedät...

Carcaça

Contemplando as ruínas de uma cidade destruída
ou estaria eu perdido para além do Sol, planando pelos céus?
Quando aquela miserável criatura morrer, eu não saberia

Com as garras em suas costas, ele descansa por um tempo
Com o rosto na areia, seu momento desaparece

Seu olhar vagueia até bem longe
Enquanto nem as águias voam às alturas de nuvens
O ferro é impotente perante o tempo
E terá que abaixar suas armas
Esquecendo tudo o que não for necessário
Isto também acabrá no pântano...

Os sonhos dos conquistadores são senão cinzas de uma cidade incendiada
O vazio por detrás do Sol será a terra dos que partiram

Com as garras em suas costas, ele descansa por um tempo
Com o rosto na areia, seu momento desaparece

Em passos lentos, vindo de longe
Muitos buscam por tesouros para si próprios
O ferro é impotente perante o tempo
Todos hão de sofrer em suas peles

Inútil seria cansar de esperar,
Quem estiver disposto a abrir mão da jornada
Neste caminho ninguém anda ao nosso encontro

No fim, o tempo recompensará
O tempo que a humanidade sofre
A morte empalidece o rosto de todos nós
Deixando nossas carcaças às garras dos corvos
Você beberá diretamente da espada o sangue que deixou escorrer
E também retornará ao pântano

Nos galhos das árvores, nas ladeiras das montanhas
Esses corpos aguardam silenciosamente
Esperando que seus joelhos se curvem
Para enterrar seus rostos na areia
Você não se mexe, e então saberá...

Composição: Moonsorrow